Gunnen we elkaar voorsprong en benutten we ieders kracht?

Zuid-Holland is niet alleen de dichtstbevolkte provincie van Nederland, maar ook de bakermat van de tuinbouwsector. Al sinds de 19e eeuw pionieren we hier met glastuinbouw, waardoor de regio is uitgegroeid tot een wereldwijd toonaangevende proeftuin. Maar ondanks dit succes dreigt de ‘buitenwereld’ de sector in de knel te brengen. Hoe hard we ook werken aan oplossingen voor uitdagingen zoals energie, arbeid en waterbeheer – zonder échte samenwerking en kennisdeling blijven we praten in plaats van innoveren.

Innovatie of eilandvorming?

Het Westland, gelegen in Zuid-Holland, staat wereldwijd bekend als het hart van de tuinbouwsector en biedt talloze kansen voor innovatie. Dit komt mede door de bundeling van kennis op campussen zoals het World Horti Center in Naaldwijk en het HortiScience Innovation Center in Bleiswijk. Deze samenwerkingshubs, waar bedrijven, onderzoeksinstituten, kennisinstellingen en overheden elkaar vinden, kunnen de basis vormen voor de tuinbouw van de toekomst.

Toch zie ik in de praktijk dat veel organisaties vooral binnen hun eigen muren innoveren en hun eigen belangen vooropstellen. En eerlijk gezegd, dat begrijp ik ook. Belangrijke innovaties vormen het concurrentievoordeel van een bedrijf – die geef je niet zomaar weg.

Maar voor de grote transities waar de sector voor staat, zijn gezamenlijke oplossingen nodig. Die kunnen we niet ieder voor zich ontwikkelen. Daarom moeten we bewust ‘gebruik’ maken van elkaars kennis en expertise. Vooral de ‘randbedrijven en personen’ – waar ik mezelf ook onder schaar – moeten hierin het voortouw nemen. Alleen door samen te werken en onze inspanningen te richten op de groei van het hele cluster, voorkomen we dat we telkens opnieuw het wiel uitvinden en onze slagkracht verliezen.

De ‘Hightech’ tuinbouw: katalysator voor transities?

De tuinbouw als aanjager van eiwittransitie en duurzame brandstoffen. Columnist Puck van Holsteijn vraagt zich af: is dit de toekomst?

Lees meer

Durven we écht samen te werken?

Gelukkig zijn er initiatieven die laten zien dat het anders kan. Een mooi voorbeeld hiervan is de experimenteerlocatie Kas voor de Toekomst – de fysieke plek in Nederland waar bedrijven, onderzoekers, kennisinstellingen en overheden programmatisch en precompetitief in de toekomst gaan samenwerken aan baanbrekende innovaties voor de tuinbouwsector. Hier komen technologie, genetica, voeding, energie, water, plant en arbeid samen om systeeminnovaties te ontwikkelen die het verdienvermogen van telers en andere spelers in de keten versterken. Tegelijkertijd verstevigt dit initiatief de positie van Nederland als wereldwijde showcase voor de tuinbouw.

Dus om de vraag direct te beantwoorden: ja, ik denk dat we écht samen durven te werken. En wat mij betreft is dát de grootste innovatie van de sector. Twee campussen die hun krachten bundelen, meerdere incubators die de samenwerking opzoeken en diverse onderzoeksinstellingen die aanhaken: dit versnelt mooie ideeën en biedt jonge ondernemers de ruimte om te groeien.

De uitvoering blijft spannend. Hoe zorgen we ervoor dat de Kas voor de Toekomst geen kopie wordt van bestaande initiatieven, maar juist een waardevolle aanvulling? Werkt het concept zoals we het voor ogen hebben? Het succes hangt af van onze bereidheid om over onze eigen schaduw heen te stappen en écht samen te werken.

Samenwerking is de sleutel tot succes

De toekomst van de tuinbouwsector ligt in samenwerking, niet in isolatie. Als we wereldwijd voorop willen blijven lopen, moeten we onszelf afvragen: gunnen we elkaar een voorsprong, benutten we elkaars krachten en versterken we die samen? Dit geldt niet alleen voor de grote spelers, maar juist ook voor studenten en startups – de nieuwe generatie van de sector. Zij hebben een ecosysteem nodig waarin kennisdeling en samenwerking de norm zijn.

Ik geloof dat we op deze manier een grote stap vooruit zetten. Geloof jij dat ook?